افکار،اعمال یا رفتارمان هرچه که باشند دیر یا زود با دقت و شدت بیشتر به خود ما برمی گردند.اگر با مردم محترمانه برخورد کنید با شما همان طور برخورد خواهند نمود.

داستان زیر از((بهترین ها.....قطعات و تصنیفات))استخراج شده است.

سال ها قبل دوجوان،هم زمان با تحصیل در دانشگاه استنفورد،کار می کردند.پول بسیار کمی داشتند.بنابراین فکری به مغزشان خطور کرد که در یک رستیال پیانو با پادروسکی کارکنند تا هزینه های خورد و خوراک و شهریه را بپردازند.

مدیر پیانیست بزرگ از آن ها ضمانت دو هزار دلاری خواست.مبلغ ضمانت در آن زمان پول زیادی بود،اما جوان ها قبول کردند و برای اجرای کنسرت دست به کار شدند.آن ها سخت کار کردندو نهایتا 1600دلار عایدشان شد.

بعد از اتمام کنسرت دو جوان به بزرگترین هنرمند،بدترین خبر را دادند.آن ها به او تمام 1600دلار را با یک سفته 400دلاری دادند،و قول دادند در اولین فرصت ممکن پول سفته را بپردازند.چنین به نظر می رسید که پایان دوره دانشگاه رفتنشان باشد.

پادروسکی جواب داد:((نه،جوان ها))لازم نیست،سپس سفته را پاره کرد و 1600 دلار را به آن ها برگرداند و گفت از این 1600 دلار همه ی هزینه هایتان را کسر کنید و برای هرکدام از خودتان ده درصد به عنوان دستمزد بردارید و بقیه اش را به من بدهید.

سال ها گذشت و جنگ جهانی اول شروع شدو تمام شد.پادروسکی نخست وزیر لهستان شد و تلاش کرد هزاران نفر گرسنه ی سرزمینش را غذا بدهد.تنها شخصی که در جهان به او کمک کرد هربرت هوور،رئیس دفتراعانه و غذای آمریکا بود.هوور لبیک گفت و سریعا هزاران تن غذا به لهستان فرستاد.

بعد از این که افراد گرسنه تغذیه شدند پادروسکی به پاریس سفر کرد تا از هوور به خاطر کاری که کرده بود تشکر بکند.درملاقات آن دو هوور گفت:آقای پادروسکی همه بسیار عالی بود علی رغم این که شما آن را به خاطر نمی آورید.زمانی که من دانشجوی کالج بودم و به مشکل دچار شده بودم،شما به من کمک کردید.

خوبی کردن به خاطر جبران،ماهیت آدم های دون صفت است.شخص نباید منتظر برگشت خوبی باشد،زیرا خود به خود محقق می شود.

یکی از زیباترین پاداش های زندگی این است که هیچ فردی نمی تواند صادقانه به دیگری کمک کند،بدون این که خودش را کمک کرده باشد.    (رالف والدو امرسون)